مقایسه عملکرد سلول های آزاد و تثبیت شده باسیلوس لیکنی فورمیس در تولید پروتئاز قلیایی

سابقه و هدف: پروتئازها گروه مهمی از آنزیم های صنعتی هستند که امروزه به طور گسترده ای در صنایع مختلف مانند صنایع شوینده، چرم، دارویی و غذایی مورد استفاده قرار می گیرند. این مطالعه با هدف تثبیت سلول های باسیلوس لیکنی فرمیس در گویچه های آلژینات کلسیم ، بررسی اثر آن بر میزان تولید پروتئاز قلیایی و تأثیر عوامل مختلف بر پایداری گویچه های انجام شد. مواد و روش ها: در ابتدا سلول های زنده باسیلوس لیکنی فرمیس در داخل گویچه های آلژینات کلسیم تثبیت شدند. بیوکاتالیست های تثبیت شده به منظور تولید پروتئاز قلیایی مورد استفاده قرار گرفتند. میزان تولید پروتئاز قلیایی در دو حالت تخمیر توسط سلول های تثبیت شده و غوطه ور با یکدیگر مقایسه شدند. تاثیر میزان پرشدگی سلولی در گویچه ها بر میزان تولید آنزیم مورد مطالعه قرار گرفت. ph و دمای اپتیمم فعالیت آنزیمی نیز تعیین گردید. علاوه بر این تأثیر عواملی مانند  ph، زمان عمل آوری بیدها و تیمار با گلوتارآلدئید بر پایداری گویچه ها نیز بررسی گردید. یافته ها: در این مطالعه میزان تولید و بهره وری پروتئاز قلیایی در سلول های تثبیت شده نسبت به حالت آزاد به ترتیب 74 و 54 درصد افزایش نشان داد. در مورد میزان پرشدگی گویچه ها نیز بهترین تولید در میزان پرشدگی 5 درصد به دست آمد. ph و دمای اپتیمم فعالیت آنزیمی به ترتیب 8 و 65 درجه سانتی گراد تعیین گردید. بیشترین پایداری گویچه ها توسط عمل آوری در ph 4/7 و زمان ماند یک ساعت در کلرور کلسیم مشاهده شد. تیمار گویچه ها با گلوتارآلدئید نه تنها تأثیری بر افزایش پایداری شان نداشت بلکه کاهش پایداری را به دنبال داشت. نتیجه گیری: استفاده از سلول های تثبیت شده باسیلوس لیکنی فرمیس در بیدهای آلژینات کلسیم می تواند موجب افزایش بهره وری تولید پروتئاز قلیایی نسبت به روش سلول های آزاد شود. از طرفی عدم نیاز به تهیه مکرر مایه تلقیح برای شروع هر تخمیر بسته می تواند منجر به کاهش هزینه های تولید آنزیم نیز گردد.